Ajji- My S'hero'!!

Today is my grandma's birthday. well, on paper its 18th Sept. as she always said,"I dont remember birthdays by date but I remember it by Hindu calender tithis". She was born in navratri, hence the name-'Vijaya'.

She was the classic example of how grandmother is popular among the kids.. Because she used to play alot of games with us kids and let us win ;)!! She has taught and played card games with all the kids in family-from my older cousins till Shlok-Gatha!! Shlok used to run to her room as soon as we reached Miraj to play with her.

I used to go to her house on weekends after school. That was the best time of my childhood. playing lots of card games and listening to stories nonstop. Then on Sunday, I would spend all my time helping her to do chores. She had a cupboard which was like a treasure-chest.. full of novelty items like scented soaps, powders/creams, toys and loads of other special things. I would end up taking thing or two from that cupboard :). 

She was the lady well ahead of her time. She came from a small town-Tasgaon, came to Sangli for further education. She completed her BA and MA after getting married and having kids. Then she became school chairman, head of the ladies club, active member of Bridge club, Sanskrit teacher.. she wore many hats. She was a strong supporter of feminism. She taught my aunts to drive before they could cook. She taught us to rather make own identity. 

Even at ripe old age, she enjoyed her hobbies,food and lived to the fullest. She always said,"I have had a good life and I am very content". 

Aaji, you are a true inspiration and I will miss you always!!

You are my S'hero'!!

Love-

Dhanu

PS: I wrote this yesterday and got to know that she left us in the late evening. This post was supposed to be her birthday wishes post turned to tribute to her now.

x

माझी आज्जी- My S'hero'!!!

 प्रिय आज्जी ,

आज तुझा वाढदिवस. म्हणजे कागदोपत्री असलेली जन्मतारीख. तुझ्या शब्दात सांगायचं तर," आमच्या वेळी असले वाढदिवस वगैरे थेरं नसायची बरं ! माझा जन्म नवरात्रीतला.. मला बाई सगळ्यांचे वाढदिवस तिथीनेच लक्षात राहतात"!! असं म्हणून बाबा, आत्या, मी, बाकीची नातवंडे  याना तिथीने वाढदिवस शुभेच्छा देणाऱ्या माझ्या आज्जीचा आज म्हणे वाढदिवस.

आज्जी .. हे नातंच जगात भारी आहे. त्यातून माझी आज्जी हि एकदम टिपिकल आज्जीच्या परिभाषेत बसणारी!! लहान मुलांमध्ये भलतीच पॉप्युलर! कारण ती पत्त्यांचे वेगवेगळे गेम्स खेळते आणि महत्वाचा म्हणजे ती मुलांना जिंकू देते (हि पत्ते परंपरा अगदी माझ्या मुलांनीही सांभाळली आहे. मिरजेला गेलं कि श्लोक लग्गेच पत्ते  घेऊन पणजीच्या खोलीत जातो. आणि आता गाथा सुध्दा भिकार-सावकार मध्ये expert झाली आहे)!  

मी लहान असताना दर शनिवारी शाळा सुटली कि भराभर एका पिशवीत कपडे कोंबायचे आणि दुधाच्या टेम्पोत बसून म्हैसाळला तुझ्याकडे यायचे. आणि एकदा तिकडे आले, कि मग आपली धमाल सुरु. दिवसभर पत्ते खेळणे आणि मग रात्री झोपताना गोष्टी ऐकणे हे मेन उद्देश. रविवारी दिवसभर तुझ्या मागे-पुढे करण्यात, 'आज्जी मी भांडी घासते, आज्जी मी पूजा करते' अशी लुडबुड करण्यातच सगळा वेळ जायचा. दुपारी तुझे कपाट उघडून त्यातली नवीन साबणे, पावडरीची डबे, सुषमाआत्यानी कॅनडा हुन आणलेले wet-wipes , चमचे- वाट्या, आणि अशा असंख्य छान छान गोष्टी घेऊन मी खेळायचे. आणि मग हळूच , " आज्जी, माझ्या कडे हा साबण नाहीये ग!! मी घेऊ का?" अशी बोळवण करून घ्यायचे. तेव्हा तू मला गालात हसू आवरत, सगळं भरून द्यायचीस. संध्याकाळी मिरजेला जाताना माझे डबडबलेले डोळे पुसून समजूत काढायचीस. तू बाहेर कुठेही निघालीस के मी चप्पल घालून तुझ्यामागून शेपूट म्हणून सगळीकडे  सारखी जायचे.

जरा मोठी झाले आणि मग कन्या शाळेत, शाळेची चेयरमन म्हणून तू शाळेत आलीस कि सगळ्या मैत्रिणी- 'धनु sss ,तुझी आज्जी, तुझी आज्जी' असा सांगायला यायच्या. पण याचा तू कधी मला गर्व चढू दिला नाहीस.  'विजयाबाईंची नात' अशी विशेष वजनदार ओळख असली तरी 'धनश्री देवल' हि माझी स्वतःची ओळख शाळेत निर्माण करणे कसा गरजेचे आहे, हे ना सांगता जाणीव करून दिलीस.

८ बहिणींमध्ये थोरली, 'ताई' , तासगाव सारख्या छोट्या गावातून सांगलीला शिकायला आली. लग्नानंतर सुध्दा हिकमतीने BA आणि लहान मुलांना सांभाळत MA करणे काही सोपे काम नव्हते. तरीही तू जिद्दीने आणि आजोबांच्या सार्थ पाठिंब्याने पुढे शिकत राहिलीस. भाषेवरचे प्रभृत्व आणि खणखणीत आवाजाबरोबरच विचारांची श्रीमन्ती लाभलेली.. 'चूल आणि मूल' हेच स्त्री चे विश्व समजण्याऱ्या त्या काळात भलतीच सुधारमतवादी होतीस तू!  मुलींना कार चालवायला यायला हवीच आणि ती दुरुस्त पण करता यायला हवी हे तुझे ठाम मत! सिंगापुर, कॅनडा, अमेरिकाफिरून आलेली..पण साडी सोडून गाऊन सुध्दा घालायला नकार!   शाळेची चेयरमन, महिलामंडळाची अध्यक्ष, ब्रिज खेळणारी, मंडळात भाषणे करणारी, शाळेत संस्कृत शिकवणारी, तिन्ही मुलींना संपूर्ण स्वातंत्र्य देणारी ओपन माईंडेड आजी घरात असताना, माझं फेमिनिस्ट आणि फ्री-स्पिरिटेड होणं साहजिकच होतं. त्याच हट्टाने मी पुण्याला शिकायला गेले तोपर्यंत वयासोबत तुझी काळजी करायची सवय पण वाढत गेली. 

उतार वयातही स्वावलंबी आणि आयुष्याचा पूर्ण आनंद घेण्याची समाधानी वृत्ती कशी जपावी मला जाणवून दिलीस. श्लोक-तुझं पहिलं पंतवंड. त्याचे भरपूर लाड केलेस तू. त्याच्याशी पत्ते, कॅरम, सापशिडी, बुद्धिबळ, सोंगट्या हे सगळं मनापासून खेळलीस. एकदा तर त्याच्या हट्टाखातर फुटबॉल सुध्दा!! सकाळी उठल्यावर रेडिओवर छान भजने किंवा स्तोत्र लावून ती गुणगुणत चहा करताना मस्त आवाज यायचा तुझ्या खोलीतून. आणि मग प्रसन्न मूड असताना आपण खूप गप्पा मारायचो. तुला तुझ्या लाडक्या शंकराला नेऊन आणायचं, किंवा पत्त्याला कोल्हटकर काकूंकडे घेऊन जायच हि कामे केली कि मला तेवढीच सेवा केल्याच श्रावणबाळासारख धन्य वाटायचं.  आणि संध्याकाळी तुझं  लाडक CID सुरु झालं टीव्ही वर कि मग काही बघायलाच नको. मला नेहमी म्हणायचीस,"मी खूप छान जगले.आता मला काsssही नको".तुझ्या मनासारखं आयुष्य जगता आलं खूप समाधान होता याचा तुला!

..आणि तसंच मनासारखं मरणही मिळवलंस तू.. हॉस्पिटल मध्ये भरती व्हायची वेळसुध्दा आणू दिली नाहीस. राहत्या घरीच बाबा शेजारी असताना शेवटचा श्वास  घेतलास.. आणि ठेवून गेलीस न संपण्याऱ्या आठवणींची डोंगर!! 

सुरवात मी तुझ्या जन्मदिवसाची आठवण म्हणून केली होती आणि शेवट तुझ्या स्मृतीने करतेय. तुला मी नेहमी सांगायचेच पुन्हा सांगते-
आज्जी तू खरंच awesome होतीस ग.. माझी S'hero' !!!

तुझी लाडकी -धनी

संवाद

“ओळखलंस का गं मला?” म्हणून मेसेज केला कोणी

 माणसे तीच जुनी पण ओळख होतेय नव्यानी

क्षणभर केला विचार,  कुणी काही का म्हणेना

सगळ्यांशी मी बोलणार, मग विषय काही का असेना

विसरूनच गेलीस आम्हाला, आज कसे आक्रीत घडले?

मैत्रिणीने केले कौतुक तर आज्जीने लाडीक रागेही भरले

दारी संकट .. कामेही  बिकट.. सर्वांची घरीच नांदी

छंद जोपासले कुणी तर कुणी केली धुणी-भांडी

कोणाशी शाळेच्या गप्पा तर कोणाशी मुला-बाळांच्या

रूटीनच्या ओझ्याखाली गाडल्या गेलेल्या आशा-आकांक्षाच्या

   

दूरावल्या बेटांमधे आठवणींचे पूल बांधू पहातेय

सुख-दुःख-राग-प्रेम-माया सर्वांचीच वाटणी होतेय 

दुसरयांच्या आयुष्यात डोकावण्यात माझाच स्वार्थ दाटला

स्वत:च्या परीघात राहताना, जरा एकटेपणा वाटला

 दुरावल्या भेटीगाठी तरी संवादही नसे उणा

 फोन/ई-मेल/मेसेज करून नुसते ‘Hi’ म्हणा!!!

Disclaimer-कुसुमाग्रजांची नम्र माफी मागून मांडलेले मज पामराचे विचार!!  

सी.ना.ची गच्ची

     माझ्या आजोळ चे जुनं घर, म्हणजे वखार भागातला वाडा. सख्ख्या-चुलत अशा ३०-४० माणसांचे एकत्र कुटुंब.यथावकाश तो पाडून तिथेभव्य अशी सीता- नारायण निवास हि टोलेगंज वास्तू उभी राहिली ( गम्मत म्हंजे हे घर नवीन बांधून झाला तरी त्याला जुनं घर असच नाव तोंडात येत.)आणि याला साजेशी अशी ऐसपैस अन मस्त आहे ती त्याची गच्ची!! प्रत्येकाचे वेगळे घर झाले तरी सर्वाना एकत्र बांधणारा धागा!!

     ५ मजले चढून धापा टाकत वर पोहोचले कि जे दृश्य दिसतं ते मात्र अफलातून आहे. आजूबाजूच्या इमारतींचे छत, सांगलीच्या गणपतीमंदिराचा कळस, डावीकडे BSNL चा टॉवर, उजव्या बाजूला नजर जाईल तिथे पर्यंत शेतजमीनी, आणि वर अमर्याद असे आकाश!! ३.५ फुटी कठड्याजवळ जाऊन खाली वाकून बघितलं की नक्की घेरी येणार!! कृष्णेला पूर आला म्हणजे आमच्या गच्चीमधून पद्माटाॅकीजच्या मागे ओतातले पाणी बघायला पण मिळते. आम्ही सगळी आत्ये- मामे- मावस भावंडं म्हणजे वानरसेना त्यात माझ्यासगळ्यात धाकट्या मावशीपासून, सर्वात मोठ्या भाचीपर्यंत सगळे सामील.. हि गच्ची म्हणजे आम्हा मुलांचा हक्काचा पार्टी हॉल ,क्रिकेटग्राउंड, कॅम्पिंग साईट, डान्स फ्लोअर असा सगळं काही! दिवसभर माझे सगळे मामे भाऊ मिळून क्रिकेट खेळत असायचे. आणि जर बॉल चुकून खाली गेला कि मग तो पाचव्या मजल्यावरच्या गच्ची वर फेकू शकेल अशा बकऱ्याची शोधाशोध सुरु. मग एखादा असा म्याड यायचा. आणि त्याची बॉल शोधून पाच मजले उंचीवर फेकताना होणारी तारांबळ पाहताना आमची हसून हसून पुरेवाट व्हायची. उन्हाळ्याच्या सुट्टीत दुपारभर पट्ट्यांचा डाव रंगत असे..आणि मग उन्हे मावळू लागली कि सगळी वानरसेना गच्चीत.. संकट साखळी, विष-अमृत, खो-खो असे सगळे खेळ सुरु होत. डोळ्यात बोट घालून सुध्दा दिसणार नाही असा अंधार पडला कि मग तिथेच गोल करून गप्पांचा पट रंगात असे.त्यात भूत-खेतांच्या गोष्टी खासच. रात्री ची जेवणे उरकली कि पुन्हा गच्ची मधेच अंथरुणांची मांडा-मांड सुरु. आणि मग खरी पंचाईत व्हायची ती कोण कुठे झोपणार वादावरून. कारण इतक्या अंधारात आणि भुताच्या गोष्टी ऐकल्यावर तर कुणालाच कडेला झोपायचे नसे!

    एकदा असेच खेळताना,अगदी अटीतटीच्या क्षणी मी प्रसन्न दादाला साखळी द्यायला गेले आणि त्याचवेळी त्याच्या धक्क्याने जोरात हवेत उडाले. गच्चीच्या कठड्यावरून ४ बोटे उंचावरून पुन्हा आत येऊन धाडकन गच्चीच्या जमिनीवर कोसळले होते. जब्बरदस्त मुका मार लागला होता अंगाला.. आणि सगळ्या सगळ्यांची जाम हवा टाइट झाली होती. तेवढ्यात कोणीतरी खाली जाऊन आई ला सांगितलं कि धनू गच्ची वरून पडता -पडता वाचली.आई चा शॉकने  आणि काळजीने पारा चढला होता. "पुन्हा या गच्चीत गेलीस तर तंगडं तोडून ठेवेन" अशी धमकी मिळाल्यावर, त्यानंतर चे काही महिने केवळ आईच्या भीतीने मी गच्चीत पाउल ठेवलं नव्हतं . 

याच गच्चीत, स्कॉलरशिप परीक्षेत दोघींचा नंबर आल्यावर, मी आणि प्रियांकाने जोरात ओरडून/ किंचाळून जग जिंकल्या सारखा आनंदव्यक्त केला होता. ती पावसाळी संध्याकाळ आणि आमचा तो गगनात न मावणारा हर्षवायू माझ्या आठवणीत अगदी कोरून ठेवलेलाआहे. महिन्या- दोन महिन्यातून एकदा गच्चीत डब्बा पार्टी ( म्हणजे ज्याला इथे लंडन ला आम्ही Potluck party म्हणतो ) होत असे. सगळे कुटुंब मिळून गप्पा मारत, गेम्स खेळत जेवणे करी असू. आणि जेवण झालं कि मग तिथेच डान्स पार्टी सुरु होत असे. गणपतीडान्स हा आमचा वीक पॉईंट! रंगपंचमीला तर बहार असे. अंघोळी पुरते पाणी काढून ठेवून गच्चीच्या वर असणाऱ्या पाण्याच्या अख्ख्या टाकीतच 

रंग मिसळून देण्यात येई. आणि मग पार आजी-आजोबां पासून घरातल्या लहानग्या बाळापर्यंत सगळे रंग खेळण्यात सहभागीहोत. कुमारमामाचा साखरपुडा, माझी सातवीतली बर्थडे पार्टी असे अनेक छोटे मोठे समारंभ या गच्चीतच साजरे झाले आहेत. माझ्या पुण्याच्या मैत्रिणी सुट्टीला आमच्याकडे आल्यावर सांगलीदर्शन मधे गच्ची पण होती. संध्याकाळी सूर्यास्ताचे गहिरे होत जाणारे रंग बघत मारलेल्या गप्पा अजूनही ताज्या आहेत.

    आता सगळी भावंडं मोठी झालीत. शिक्षण-नोकरीच्या उद्देशाने बाहेरगावी सेटल झालीत. जुन्या घरी आता वयस्क झालेली पण तरीगुण्या गोविंदाने राहणारी मामा-मामीची पिढी आहे. त्यांना गेल्या वर्षीचा महापूर आणि यावर्षी कोरोनात पण मोकळा श्वास घ्यायला अनव्यायामाला आधार तो गच्चीचाच! 

    आता मिरजला गेले कि त्यांना भेटायला जुन्या घरी कधीमधी जाणं होतं. मोठ्या आपुलकीनं माझा स्वागत होतं. मायेनं कोडकौतुक होतं, जिव्हाळ्यानं चौकशी होते. मी या गच्चीत माझ्या मुलांना घेऊन जाते. आणि सनसेट दाखवते. तिथल्या गार वाऱ्यात , अमर्याद आसमंतात आजूबाजूला बघताना मधली वर्षे सरलेली असतात. तीच गच्ची, तोच सूर्यास्त आणि तेच आकाश आणि तीच मी!! 

चलते - चलते !!

    सकाळी ८:४२ ला खचाखच भरलेल्या ज्युबिली लाइन (हो.. लंडन मध्ये सुध्दा आजकाल मुंबई लोकल सारखी गर्दी असते ऑफिस अवर्स मध्ये) मधून मी ग्रीन पार्क स्टेशन ला कशीबशी बाहेर पडते. आणि डोक्यात दिवसभरच्या कामांची उजळणी करत आपल्याच तंद्रीत गर्दीच्या लोंढ्याबरोबर आपोआप एस्कलेटर च्या दिशेने चालू लागते. मेन हॉल मध्ये पोहोचताना डावीकडून पिकॅडिली लाइन च्या लोकांचा जथ्था आमच्या गर्दीत मिसळू पाहतो आणि मग गेट मधून बाहेर जाण्यासाठी एकच गर्दी उडते . अतिशय सभ्य रीतीने पण आक्रमक आवेशात लोकं लाइन लावतात. त्यातून पर्यटकांची गर्दी असेल तर तेव्हाचे हाल तर विशेष बघण्यासारखे असतात. अत्यंत गोंधळलेल्या चेहऱ्याने आणि काहीश्या केविलवाण्या नजरेने कुठल्या एक्सिट ने बाहेर पडायचं अशा विचारात हरवलेले व्हिसिटर्स जेव्हा लंडनकरांच्या रस्त्यात घुटमळतात तेव्हा त्यांना बसणाऱ्या शिव्याशापांची त्यांना जाणीवही नसते आणि पर्वाही ... या सगळ्या गदारोळातून कार्ड टॅप करून गेट मधून बाहेर पडताना हिरवा दिवा पहिला कि मला अजूनही सुटकेचा निश्वास टाकावंसं वाटतं. नाहीतर पुन्हा ट्यूब च्या स्थितप्रज्ञ कर्मचाऱ्याला शोधून, 'कार्ड टॅप झाला कि नाही ते बघा ओ जरा ' अशी आळवणी करून, मागून येणाऱ्या लोकांच्या सभ्य नजरेतील शिव्या खात आणखी ५ मिनिटं खर्ची घालणं आलं! बकिंगहॅम पॅलेस गार्डन च्या एक्सिट मधून बाहेर पडताना मला आपण एखाद्या उंदीराप्रमाणे बिळातून बाहेर येत आहोत असा वाटतं.तसाही काळे कोट आणि जॅकेट्स मधली,ऑफिस च्या दिशेने लगबगीने धावणारी माणसे उन्दिरांच्या सारखीच दिसत आहेत या विचाराने मी स्वतःशीच हसते. पण बाहेर आल्या क्षणी एकदम ऍलिस ला जसं बिळातून बाहेर पडल्यावर एकदम वेगळ्याच जगात आल्यासारखा वाटलं असेल तसं वाटतं. फ्रेश हवेचा झोका आला कि गर्दीच्या वासांनी त्रासलेल्या नाकाला तरतरी येते. आणि समोरच्या वॉटर फाऊंटन कडेपाहताना तर एकदम जग बिग काय ते सगळं एकदम थांबल्यासारखा वाटायला लागतं.

 

नुकताच पाऊस पडून गेलेला असतो. झकास ऊन पडलंय. ग्रीन पार्क च्या प्रशस्त लॉनच्या हिरव्यागार चादरीवर दवबिंदू चमकत असतात. 

    पार्क मधल्या पायवाटांवरून तुरळक माणसं लगबगीनं चालत जात असतात. उन्हाळ्यात हे पार्क नुसतं माणसांनी फुलून गेलेलं असायचं . सगळी कडे पिकनिकस ची आणि फोटो सेशन्स करणाऱ्या माणसांची रेलचेल असायची. स्टेशन मधून बाहेर पडला कि pram घेऊन निवांत फिरणाऱ्या लोकांमधून,धावपळ करणाऱ्या लहानमुलांना चुकवत जाताना वाटायचं कि 'काय मजा आहे यांची!! आणि मी बघा .. ऑफिस ला जातीये !!!'. पण आता सुट्ट्या संपल्या, शाळा सुरु झाल्यात त्यामुळे गर्दी एकदम कमी झालीये . सप्टेंबर महिना सुरु झाला कि हे चित्र असंच एकदम पालटत. त्या गर्दीची आठवण काढत मी डावीकडे वळते आणि सेन्ट जेम्स'स पॅलेस बाजूच्या रस्त्यावरून चालू लागते. हा रस्ता फारच सुंदर आहे. डावी कडे अतिशय सुरेख स्थापत्यकला असलेल्या जुन्या इमारती आणि उजवीकडे त्याहूनही जुने आणि भव्य असे प्लेन ट्री वृक्ष. त्या प्रचंड वृक्षांना पाहीलं कि मला पडवीत पेपर वाचत बसलेल्या, थकलेल्या तरीही टवटवीत चेहेऱ्याच्या आजोबा लोकांची आठवण येते. तशाच मायेने आजूबाजूला चालेल्या कोलाहलाकडे स्थितप्रद्न्य पणे पाहत बसलेले! शरद ऋतूची चाहूल सुरु होतेय. अनेक पानांनी आपला रंग बदललाय. आधीच्या हिरव्या रांगामध्येच केशरी-पिवळ्या-जांभळ्या छटाही दिसू लागल्यात. 

एखादे चुकार पान हळुवार वाऱ्याच्या झुळुकेनीही अलगद जमिनीवर पडते.

 आणि त्याच्या चाहुलीने मोठ्ठ्या ऐटीत बसून Nut खाणाऱी खारुताई एकदम चौकस होते . लंडन च्या पार्क्स मधल्या या खारी भारीच धीट. चांगल्या खात्या घरच्या म्हणाव्यात अशा धष्ट-पुष्ट. आपल्या झुबकेदार शेपट्या सावरीत इकडून तिकडे धावत असतात. फोटो साठी मस्त pose देण्यासाठी प्रसिद्ध आणि कुणी खाणे देण्यासाठी हात पुढे केला तर सराईतपणे हातावर चालून खाऊ खातात. त्या खारोटीची मजा पाहत मी मी चालता चालता मॉल रोड वर पोहोचते . उजवीकडे बकिंगहॅम पॅलेस मोठ्या दिमाखात उभा असतो. ‘आत्ता वेळ नाहीये , नंतर भेटू’ असा क्विन ला सांगावे लागेल , असा विचार करत मनाशीच हसते . पॅलेस वर नजर टाकीत आणि डावीकडून येणाऱ्या गाडयांना चुकवीत मी सेंट जेम्स’स् पार्क मध्ये शिरते.

हि माझी अगदी लाडकी जागा. तिथे गेल्याक्षणी मी सगळी गडबड आणि टेन्शन्स विसरूनच जाते . या छोट्याश्या पार्क मध्ये खूप काही बघण्यासारखा आहे. छोटासा तलाव, त्यात थाई थाई नाचणारी कारंजी , त्यावरचा तो परिकथेतल्या सारखा छोटासाच पण ऐटदार पूल आणि बॅकग्राऊंड म्युझिकला पक्षांचा गोड चिवचिवाट. तलावात खूप सारी बदके , पेलिकन्स , राजहंस अगदी मनसोक्त डुंबत असतात . जॉगिंग करणारी माणसे ओळखीची नसली तरी हसून - गुड मॉर्निंग म्हणून पुढे जातात. खूप पॉझिटिव्ह एनर्जी आहे त्या वातावरणात!

 मी एका मोठ्ठ्या श्वासात ती स्वच्छ हवा आणि vibe भरून घेते. पार्क कॅफे नुकताच ओपन होत असतो. तिथल्या कॉफी आणि पेस्ट्रीज च्या वासाने एकदम भूक चाळवाते. पण त्या मोहाच्या क्षणावर मात करून मी गेट मधून बाहेर पडते . आता एक-एक शासकीय इमारती येऊ लागतात. पुन्हा काळ्या कोटातल्या लोकांची लगबग दिसू लागते. मी आपली एखाद्या स्वप्नातून जागे व्हावे तशी भानावर येते. आणी दिवसभराच्या कामांची उजळणी करत चॅनेल४ च्या ऑफिस च्या पायऱ्या चढू लागते.

सोप्पं नसतं बरं का...

सोप्पं नसतं बरं का...

आपल्या पायावरं उभं राहणं..

हातातला घास बरोब्बर तोंडात जाणं..

बाबांनी आधार सोडल्यावरंही सायकल चालवतं राहणं।।

सोप्पं नसतं बरं का...

घराबाहेर पडणं..

दूरदेशी परक्या ठिकाणाला आपलसं करणं..

नवीन ऑफिसच्या लोकांमधे सामावून जाणं।।।

सोप्पं नसतं बरं का...

चिमणं मूल पहिल्यांदा हातात घेणं..

सश्याच्या काळजाने त्याची शाळेबाहेर वाट बघणं..

नव्या सुनेला आपल्या विश्वात सामावून घेणं।।।

सोप्पं नसतं बरं का...

आई-बाबांना थकलेलं पाहाणं..

हौसेला मुरड घालून तब्येतीची काळजी  करणं..

रिटायरं झाल्यावरं 'आता काय?' याचं उत्तर सुचणं।।।

सोप्पं नसतं बरं का...

पण सोप्पं हवं कशाला...

आयुष्यं सुंदर आहे , ते फक्त 'जगायचं' असतं।।।।

पुनःश्च हरिओम

It feels nice to be back after a looooong break.. I hope I will do better than before.. I will add background music for blogs as it makes feelings more alive.. Try if you can read with the music on :)!!!